ΔΥΣΜΟΡΦΟΦΟΒΙΑ:

ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΨΥΧΩΣΗ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ

    Η δυσμορφοφοβια είναι ένα από τα είδη φοβίας που παρουσιάζονται συνήθως σε νεαρής ηλικίας άτομα και αφορούν στην εμμονή τους να αλλάξουν κάτι από την εξωτερική τους εμφάνιση. Σε πιο προχωρημένες περιπτώσεις νομίζουν πως κάτι συμβαίνει με τα εσωτερικά τους όργανα και απαιτούν επιμόνως την άμεση χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση τους.Τα δυσμορφοβικα άτομα πιστεύουν πως δεν γίνονται αποδεκτά από το γύρο περιβάλλον τους λογω μιας ατέλειας η μιας έλλειψης που, τα ιδία θεωρούν ότι, παρουσιάζουν κυρίως στο πρόσωπο τους. Συνήθως η ασθένεια χτυπά άτομα αρκετά εμφανίσιμα τα οποία αναζητούν εναγωνίως το εσωτερικό η εξωτερικό ψεγάδι του σώματος τους, προκειμένου να το διορθώσουν. Όταν  ο χειρούργος δεν συναινέσει στο να πραγματοποιηθεί μια επέμβαση, τα άτομα απειλούν πως θα αυτοκτονήσουν για να βρουν την εσωτερική τους γαληνή.

     Ο κλινικός ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτης , Δημήτρης Μπουκουριάδης, μας δίνει μια εξήγηση για την αιτία της δυσμορφοβικης συμπεριφοράς

   "Το άτομο έχει την ανάγκη να απορρίψει ένα σημείο του σώματος του διότι αρνείται να παραδεχτεί το πραγματικό ψυχολογικό του πρόβλημα. Είναι η εύκολη λύση μιας και η παραδοχή και η αυτοιαση του ατόμου είναι μια πιο δύσκολη διαδικασία. Τα άτομα απευθύνονται πρωτίστως σε πλαστικούς χειρούργους. Εκείνοι με τη σειρά τους όταν αντιληφτούν την εσωτερική διαταραχή,  τους παραπέμπουν σε ψυχιάτρους. Οι ασθενείς προσπαθούν απεγνωσμένα να πείσουν τους ειδικούς πως νιώθουν την κοινωνική απόρριψη εξαιτίας του συγκεκριμένου σημείου τους. Ακόμη και όταν ο ψυχίατρος συναινέσει τελικως στην επέμβαση , τα άτομα ηρεμούν μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Αργότερα υποτροπιάζουν αρκετές φορές , ακριβώς επειδή δεν κατάφεραν να γίνουν κυρίαρχος του πραγματικού τους προβλήματος. Και τις περισσότερες φορές οδηγούνται στην απομόνωση."

    Στην συνεχεία ο κλινικός ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτης μας διηγείται ένα δυσμορφοβικο περιστατικό έφηβου αγοριού.

   "Στα 25 χρόνια επαγγελματικής μου πορείας έχω αντιμετωπίσει μόνο 15 περιπτώσεις δυσμορφοβιας. Πριν τρία χρόνια ήρθε στο γραφείο μου ένας όμορφος εικοσιδιαχρονος νέος, μετά από παρότρυνση- πίεση των γονιών του. Ήθελε οπωσδήποτε να αποκτήσει θεληματικό πιγούνι γιατί πίστευε πως μόνο έτσι θα έπειθε τις γυναίκες για τον ανδρισμό του. Ανακάλυψα στη πορεία ότι όλα προέρχονταν από τον εσωτερικό του φόβο για την λανθάνουσα τάση προς την ομοφυλοφιλία. Προσπάθησα να αποφύγω πολλές φορές το ενδεχόμενο της  επέμβασης χορηγώντας φαρμακευτική αγωγή. Όμως ο ίδιος αποφάσισε να την κάνει κρυφά από τους γονείς του. Τελευταία στιγμή αντιληφτήκαμε την κίνηση του και τον αποτρέψαμε κυριολεκτικά ένα λεπτό πριν το χειρουργείο. Έκτοτε ακολουθει την αγωγή που του πρότεινα για να μετριάσει την αγωνία του αλλά οι υποτροπές του γίνονται με τον καιρό ολοένα και συχνότερες. Η ασθένεια είναι ύπουλη διότι μπορεί να ξεκινήσει με ήπια μορφή και στη συνεχεία να γίνει ψύχωση."

"κατάφερα να πείσω τον χειρουργό να μου αφαιρέσει το συγκεκριμένο κομμάτι"

    Το προσωπικό του δράμα θέλησε να μας εξιστορήσει ένας άνδρας, 62 ετών, για την εμμονή που τον οδήγησε σε πολλές απόπειρες αυτοκτονίας.

  " Ήμουν σίγουρος από τα είκοσι μου πως έχω πρόβλημα στο αριστερό μέρος της κοιλιακής μου χώρας. Έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, όμως δεν μου διέγνωσαν την παραμικρή δυσλειτουργία. Κάτι μέσα μου έλεγε πως θα πάθω μεγάλο κακό, αν δεν αφαιρέσω το προβληματικό μου σημείο. Κανένας δεν καταλάβαινε πως αφού νιώθω τον  κίνδυνο να με απειλεί, σίγουρα κάτι υπάρχει. Δεν εμπιστεύτηκα κανένα γιατρό, γιατί κάνεις δεν ξέρει τον οργανισμό μου καλυτέρα από εμένα. Τελικός  κατάφερα να πείσω ένα χειρουργό να μου αφαιρέσει το συγκεκριμένο κομμάτι της κοιλιακής μου χώρας. Για λίγο καιρό ένιωσα ανακουφισμένος. Σήμερα αισθάνομαι ότι το πρόβλημα όχι μόνο υπάρχει ακόμα, αλλά έχει εξαπλωθεί σε όλη μου την κοιλιά. Έχω κάνει αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας για να προλάβω την ασθένεια πριν με σκοτώσει αυτή."

    Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ευρωπαϊκής ακαδημίας πλαστικών χειρουργών στην Βραζιλία ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΡΑ "…στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις Σκανδιναβικές χώρες τετοιου είδους επεμβάσεις γίνονται πολύ δυσκολότερα από ότι στην Βραζιλία. Γι αυτό και τα ποσοστά αυτοκτονιών που οφείλονται στην δυσμορφοφοβια εκεί είναι υψηλοτέρα . Η ασθένεια εμφανίζεται συνήθως σε νέους άνδρες (26-34) και όμορφες κοπέλες (18-25). Το πιο συχνό όργανο που αφαιρούν οι γυναίκες είναι η μήτρα. Φοβούνται να φέρουν παιδί στον κόσμο επειδή οι ίδιες έχουν περάσει τραυματική παιδική ηλικία. Θεωρώ εγκληματική την συναίνεση των χειρουργών στην συγκεκριμένη επέμβαση."

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

    Η ιστορία έχει διδάξει ότι σε καιρούς ασταθείς οικονομικά και κοινωνικά  αλλοτριωμένους και διαταραγμένους ( σας θυμίζει κάτι αυτό?) διάφορα σύμβολα και λέξεις με όποια σημασία έχουν και με ό,τι πρεσβεύουν μπορούν να αποδεδειχθούν "επικίνδυνα" για την δημοκρατία και την ομαλή κοινωνικοποίηση των ατόμων!! Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι θα ασχοληθούμε με τα σύμβολα, τον συμβολικό λόγο και τα όρια του.

    Όπως γνωρίζουμε η Ελλάδα είναι μια χωρά με πολύ ευαίσθητους αισθητήρες σε θέματα θρησκείας πατρίδας, σημαίας, και Εθνικού φρονήματος. Ωστόσο για κάτι άλλο που φημιζόμαστε σαν λαός είναι και το γεγονός της ασέβειας πολλές φορές (ασέβεια προς τον συμπολίτη μας, ασέβεια προς το κοινωνικό σύνολο, ασέβεια προς την διαφορετικότητα γενικότερα). Συμπληρώνοντας σε αυτό και το θερμόαιμο ταπεραμέντο μας καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα εκρηκτικό μίγμα για άτομα διαφορετικά μεταξύ τους (διαφορετικής εθνικότητας, διαφορετικής θρησκείας, διαφορετικής κουλτούρας, διαφορετικής σεξουαλικότητας).Έτσι λοιπόν στην χωρά που γέννησε την δημοκρατία και το δικαίωμα στην διαφορετικότητα παρατηρούμε φαινόμενα περιθωριοποίησης "διαφορετικών" ατόμων.

    Είναι δεδομένο για μένα να μπορεί ο καθένας να έχει τα πιστεύω του. Παντού πρέπει όμως να υπάρχει το μετρό και να μην προσβάλλεται ο συνάνθρωπος μας. Ποιος καθορίζει όμως το ως  που θα μπουν τα όρια? και πως δεν ήμαστε σίγουροι ότι αντί να είναι αντικειμενικά και να εξαλείφουν τα πάθη αυτά τα όρια είναι υποκειμενικά και αποτελούν την σπίθα για να ανάψει η φωτιά μέσω της αδικίας που μπορεί να νοιώσει κάποιος??

    Έχουμε γίνει άπειρες φορές θεατές του θεάματος "αναρχικών" να καίνε την σημαία επιδεικτικά πράγμα που σίγουρα προσβάλει τους πιο πολλούς έλληνες και το κατακρίνουν, όμως δεν είναι λίγοι και αυτοί που ισχυρίζονται πως δεν έγινε και τίποτα ένα απλό πανί κάψωνε υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί κάνεις. Εκεί θα απαντήσει ο πιο "πατριώτης" ότι για αυτό το πανί και για αυτά τα ιδανικά του έχουν δώσει το αίμα τους εκατομμύρια άνθρωποι  και η κουβέντα θα συνεχιστεί χωρίς φυσικά να βγει συμπέρασμα! Επίσης σε ένα κράτος που ο χριστιανισμός επηρεάζει σημαντικά την πλειοψηφία του πληθυσμού του, είναι κατανοητό ότι το να βεβηλώσει κάνεις μια εικόνα η το να χρησιμοποιήσει απαξιώθηκες εκφράσεις η εικόνες για τον ΧΡΗΣΤΟ θα προσβάλει πολύ κόσμο. Αυτό είναι συχνό φαινόμενο στην Ελλάδα, στην χωρά που γέννησε την κωμωδία πολλές φορές υπάρχουν συγκρούσεις ανάμεσα σε κωμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες και υπάρχει το γνωστό ερώτημα ποια είναι τα όρια της σάτιρας? Το κράτος από την μεριά  έχει νόμους οι οποίοι καταδικάζουν σε φυλάκιση όποιους προσβάλουν η βεβηλώνουν εθνικά σύμβολα, είναι όμως και αυτό η λύση?? σε τέτοιες περιπτώσεις αντικρούεται πολλές φορές το επιχείρημα και η ένσταση της ελευθεροτυπίας της λογοκρισίας γενικότερα. Το 2000 ο  γνωστός κωμικός Τζίμης Πανούσης είχε οδηγηθεί σε δική καθώς είχε αντικαταστήσει στην αφίσα του τον σταυρό της ελληνικής σημαίας με ένα σφυροδρέπανο. είναι αυτό δημοκρατία όμως???

   Περιπτώσεις που δεν γίνονται σεβαστά τα σύμβολα και η διαφορετικότητα των άλλων στην Ελλάδα είναι πάμπολλες. Όλοι θυμόμαστε την μεγάλη πορεία που είχαν κάνει οι μουσουλμάνοι πέρυσι στην Αθήνα εξαιτίας του γεγονότος ότι κάποιοι αστυνομικοί βεβηλώσαν το κοράνι αλλά και τώρα διαμαρτύρονται καθώς θέλουν να φτιαχτεί ένα τέμενος ώστε να έχουν, σε μια χωρά που υπάρχει η ανεξιθρησκία, έναν δικό τους χώρο λατρείας.  Από την άλλη όμως υπάρχουν αντικρουόμενες ομάδες  που όπως ισχυρίζονται τους προσβάλει κάτι τέτοιο και δεν γίνεται να γίνει αυτό αποδεκτό καθότι είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι.

   Δυστυχώς καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτό το φαινόμενο είναι ένας φαύλος κύκλος .Όλοι πρέπει να έχουν τα σύμβολα τους, να έχουν την γνώμη τους, την ελευθερία τους, να την εκφράζουν αλλά να μην προσβάλουν τους διαφορετικούς από αυτούς. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε υπό μια πραγματικής μορφής κοινωνία όλοι μαζί, το διαφορετικό να γίνεται αποδεκτό και κανένας να μην νοιώθει περιθωριοποιημένος και μόνο τότε. Γιατί όπως εξηγήσαμε και παραπάνω το οποιοδήποτε μέτρο που μπορεί να κάνει ένα κράτος αν δεν γίνει αποδεκτό από την κοινωνία τότε θα υπάρχει πάντα το αίσθημα της αδικίας της μεροληψίας και θα δημιουργούνται τριγμοί. Ετσι θα πραγματοποιηθεί μια πραγματική πολυπολιτισμική κοινωνία που δεν θα δίνει χώρο σε ακραίες ομάδες να επωφελούνται από καθετί είδους ανατρέξεις μπορούν να δημιουργήσει η διαφορετικότητα σε συνάρτηση με τις οικονομικές δυσκολίες προκειμένου να εκπληρωθούν επικίνδυνοι σκοποί και πολιτικές. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή λοιπόν ειδικότερα σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες να προασπιστεί η δημοκρατία και οι θεσμοί της μέσω του σεβασμού της διαφορετικότητας

ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ

  Ολοκληρώθηκαν και οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές την Κυριακή που μας πέρασε και από το ίδιο βράδυ βλέπουμε όλους τους πολίτικους και τα κόμματα να κάνουν εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα αν ήταν θετικά αν ήταν αρνητικά και όλους να συμφωνούν ότι όλοι βγήκαν κερδισμένοι παρά το παράδοξο του όλου θέματος. Βάση ποσοστού αυτός που βγήκε σίγουρα κερδισμένος είναι η αποχή η οποία σημείωσε ποσοστά ρεκόρ αγγίζοντας ακόμα και το 60%!!!. Έτσι  ακούμε όλοι για την αποχή και το αν ήταν ένα μήνυμα των πολιτών και το κατά πόσο αυτό το μήνυμα τα πολιτικά κόμματα και η κυβέρνηση μπορούν να το αποκρυπτογραφήσουν. Προκειμένου να αναλύσουμε τα θετικά και τα αρνητικά του φαινομένου της αποχής θα υποστούμε μια μικρή διαταραχή της προσωπικότητας μας αποκτώντας μια διπλή προσωπικότητα, και έτσι σε ρόλο του Dr Jekyll & Hyde θα παρουσιάσουμε τα αρνητικά και τα θετικά όσο πιο αντικειμενικά και πειστικά γίνεται.
   Ξεκινώντας με τα θετικά, στην δημοκρατία μας όλες οι απόψεις είναι σεβαστές ακόμα και αυτή της αποχής, η οποία δείχνει την απαξίωση προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος που υπάρχει στις μέρες μας και ιδιαίτερα από την νεολαία της χώρας. Είναι δικαίωμα του καθένα να μην πάει να ψηφίσει αφού πιστεύει ότι κανένας δεν είναι άξιος Άλλωστε ψήφου του και ο,τι και να ψηφίσει τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει,.Η αποχή είναι το μοναδικό όπλο ενάντια στο σάπιο πολιτικό σύστημα και μπορεί να δώσει στους πολιτικούς να καταλάβουν με αυτόν τον τρόπο την μεγάλη δυσαρέσκεια που υπάρχει στο πρόσωπο τους πλέον χάνοντας συνεχώς ψηφοφόρους.. Άλλωστε για πιο λόγο ο φοιτητής που παίρνει το πτυχίο του κάνει τα μεταπτυχιακά του και μένει άνεργος ή βρίσκει δουλειά χωρίς ασφάλιση με 500 ευρώ να πάει να ψηφίσει κάνοντας έτσι το χατίρι των πολιτικών (και αντίστοιχα ο συνταξιούχος ο μεροκαματιάρης κοκ). Μόνο έτσι θα νιώσουν στο πετσί τους την αποχή οι πολιτικοί ξέροντας ότι χάνουν πλέον τους στρατούς τους τους σίγουρους ψηφοφόρους και την αίγλη τους φυσικά. αφού τίποτα δεν μας εκφράζει λοιπόν ΑΠΟΧΗ.
   Επειδή πάντα υπάρχει ο αντίλογος χρειάζεται να πούμε τα εξής: δεν μπορεί ο καθένας και ειδικότερα οι νέοι άνθρωποι να απέχουν από τα κοινά της χώρας και της κοινωνίας γενικότερα. Είναι προσβολή προς την δημοκρατία που με τόσο αγώνα κάποιοι  έφεραν στην χώρα μας και πολέμησαν για αυτήν (βλέπε πολυτεχνείο 73 ) να απαξιώνουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Μ΄ αυτόν τον τρόπο χωρίς να το καταλαβαίνουν δίνουν το δικαίωμα να εκλέγονται πρόσωπα και κόμματα που δεν εκφράζουν την πλειοψηφία όπως ορίζει η δημοκρατία μας και έτσι περνάνε το λάθος μήνυμα στους πολιτικούς όχι της αγανάκτησης αλλά του ωχαδερφισμού και της κοινωνίας που παραμένει ανιαρή soft και που δεν τους νοιάζει τα όσα διαδραματίζονται γύρω της. Καταδικάζουν με την ανευθυνότητα τους και τους συνεπείς πολίτες που μέσω της ψήφου τους προσπαθούν να εκλέξουν όποιον θεωρούν καλύτερο για την πόλη την περιφέρεια και τον τόπο τους γενικότερα. Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες και όχι από τους απόντες.Δεν έχουν δικαίωμα λοιπόν οι απόντες να διαμαρτύρονται αργότερα για τα δεινά που προκαλούν οι πολιτικοί  καθώς αυτοί δεν έκαναν αυτό που έπρεπε για να αλλάξει η κατάσταση. Τρανό παράδειγμα ότι με την συμμετοχή κερδίζεις είναι ότι όπου κατέβηκαν ανεξάρτητοι από κόμματα συνδυασμοί πήγαν πάρα πολύ καλά, αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να πάρουν οι πολιτικοί ότι ο κόσμος δεν κοιμάται πλέον και μπορεί να στραφεί και προς άλλες κατευθύνσεις πιο φρέσκες πιο καινούργιες πιο άφθαρτες και όχι το μήνυμα της αδιαφορίας.
   Υ.Γ. ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ.....

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

    Η οικονομική κρίση έχει έρθει πλέον για τα καλά στην ζωή των Ελλήνων και γενικότερα στην ελληνική κοινωνία. Τα μέτρα λιτότητας που έθεσε η κυβέρνηση μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αρχίζουν να φαίνονται όλο και περισσότερο σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας μας. Όπως είναι φυσικό η κρίση αυτή δεν θα μπορούσε να μην «ακουμπήσει» και το ελληνικό ποδόσφαιρο, έχοντας σαφέστατα σημαντικές επιπτώσεις και αναταράξεις στο προϊόν αυτό.
    Το ποδόσφαιρο που τόσα χρόνια έχει μάθει να πορεύεται με την φροντίδα της πάντα πρόθυμης να συνδράμει οικονομικά πολιτείας, λόγω της πίεσης που ασκούν τα σωματεία μέσα από τον κόσμο που «κουβαλούν» από πίσω τους που ορισμένες φορές αγγίζει τα όρια των οργανωμένων στρατών που πιέζουν για την εύνοια της ομάδας τους, τώρα έρχεται αντιμέτωπο με τις παθογένειες του αλλά και τα αδιέξοδα του.
    Το πρώτο άμεσο μέτρο μέχρι στιγμής που είναι «κληρονομιά» της οικονομικής κρίσης και σχετίζεται άμεσα με το ποδόσφαιρο είναι η κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και προπονητών. Η χώρα μας ήταν η τελευταία της Ε.Ε που διατηρούνταν η αυτοτελής φορολόγηση. Μέχρι και σήμερα οι ΠΑΕ όταν έκαναν μια μεταγραφή επιβαρυνόταν με το να πληρώσουν φόρο 21% επί του ποσού των δόσεων των συμβολαίων. Πλέον με το νέο φορολογικό καθεστώς η φορολόγηση θα γίνεται βάσει κλίμακας όπως σε όλους τους Έλληνες πολίτες και αυτό θα ισχύσει άμεσα δηλαδή θα επιβαρυνθούν οι ΠΑΕ τόσο για τα τρέχοντα συμβόλαια που έχουν όσο και με τις μεταγραφές που πρόκειται να κάνουν πράγμα που σημαίνει ότι ο φόρος που θα πληρώνουν οι ΠΑΕ θα φτάνει το 40% και θα το υπερβαίνει και σε κάποιες περιπτώσεις. .
    Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι συνέπειες πρόκειται να είναι καταστροφικές για της ελληνικές ΠΑΕ  καθώς τα προσδοκώμενα έσοδα πρόκειται να μειωθούν αισθητά. Οι χορηγίες, οι διαφημίσεις, τα τηλεοπτικά συμβόλαια και τα εισιτήρια που είναι κάποια από τις πιο σταθερές πήγες εσόδων των ΠΑΕ αναμένετε  να μειωθούν αισθητά.
    Έτσι όλες οι ΠΑΕ προσανατολίζονται στο να ρίξουν τα στάνταρ των στόχων τους να κοιτάξουν να ψωνίζουν πλέον από το χαμηλότερο ράφι πραγματοποιώντας μεταγραφές low budget ξεχνώντας οριστικά τις δαπανηρές μεταγραφές και τα «ηγεμονικά» συμβόλαια στους ποδοσφαιριστές. Επίσης πολλές ΠΑΕ προσπαθούν να ξεφορτωθούν κάποια από τα ακριβά τους συμβόλαια η έστω να τα επαναδιαπραγματευθούν.
    Βέβαια για να κλείσουμε και με μια θετική και αισιόδοξη πλευρά, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ίσως ήρθε η ώρα να καθαρίσει το ποδόσφαιρο στην χώρα μας και πως ίσως αυτή η συγκυρία να είναι η αφορμή για να κοιτάξει το άθλημα κατάματα τις παθογένειες του να αποφευχθούν τα σημάδια στρουθοκαμηλισμού και να οδηγήσει στην ελληνοποίηση ξανά του ποδοσφαίρου. Δηλαδή με την οικονομική κρίση αυτή και με το γεγονός πώς πλέον οι ΠΑΕ δεν αντέχουν να κρύβουν κάτω από το χαλί τα προβλήματα τους θα αναγκαστούν οι διοικούντες τους να στραφούν στο να εμπιστεύονται περισσότερο τους Έλληνες ποδοσφαιριστές που θα βγαίνουν από τις ακαδημίες τους (όπως κάνουν χρόνια τώρα οι μεγάλοι σύλλογοι της Ευρώπης) αντί την πληθώρα ξένων που έρχονται μαζικά στην χώρα μας και πολλές φορές ( τις περισσότερες δηλαδή) είναι αμφιβόλου άξιας.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΛΕΞΕΙΣ

Την προηγούμενη εβδομάδα έκρινα σκόπιμο να ανοίξω την τηλεόραση μου και να παρακολουθήσω κάπως παθητικά το πρωινό ενημερωτικό πρόγραμμα.Ομολογουμένως,και αμαρτίαν ουκ έχω, παρακολουθώ τηλεόραση μόνον όταν είναι κλειστό το dvd club της γειτονιάς μου( κάτι που συμβαίνει συχνά λόγω της φιλάσθενης ιδιοκτήτριας κυρίας Βούλας!!).
Έτυχα λοιπόν ,πάνω σε μια ακόμα "αποκλειστική είδηση" ενός δημοσιογράφου ο οποίος σύμφωνα με τα λεγόμενα του "... ο φακός ΑΠΟΘΑΝΑΤΙΣΕ το ρεπορτάζ!!" Αυτό ,βέβαια,σημαίνει εγκυρότητα ,αφού μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις! Αυτό που ποτέ δεν αντελήφθην, αν και παρακολουθούσα με ενδιαφέρον τον ρεπόρτερ, πότε είναι το ακριβές χρονικό σημείο της "δολοφονίας"του ρεπορτάζ από τον φακό!!!Διότι εφόσον το ρεπορτάζ αντί να απαθανατίσει από τον φακό αποθανατίστηκε τελικώς , αποτελεί ψυχρή ομολογία εγκλήματος.
Το παραπάνω περιστατικό δηλώνει σαφώς την κακή χρήση που γίνεται από ένα μέρος των δημοσιογράφων, του ηλεκτρονικού τύπου κυρίως.Σπανίως θα εντοπίσουμε σολοικισμούς και ασυνταξίες σε άρθρα των εφημερίδων.Δυστυχώς στις εφημερίδες βλέπουμε καλοδιατυπομένες εκφράσεις σωστές συντακτικά και γραμματικά που ωστόσο χρησιμοποιούν λέξεις με τέτοιο τρόπο που να παίρνουν άλλο νόημα, π.χ προχθές διάβαζα ότι ο πρωθυπουργός θα δώσει μάχη στην διεθνή κοινότητα για να πείσει τους συμμάχους-εταίρους της ευρωπαϊκής κοινότητας οι οποίοι όπως μας ενημερώνει η εφημερίδα έχουν βάλει στο μάτι την ελληνική οικονομία.Kαταλαβαίνουμε λοιπόν πως αν εγώ ως πολύ ευκολόπιστο άτομο που είμαι έπαιρνα τελείως σοβαρά και απερίφραστα και χωρίς να τα επεξεργαστώ αυτά τα οποία διάβαζα θα οδηγούμουν στο συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός επρόκειτο να μπει στο ρινγκ για να δώσει κάποιο αγώνα πάλης με τους εταίρους στους οποίους έχει μπει στο μάτι τους η οικονομία μας και όπως όταν έχουμε ένα πετραδάκι στο μάτι μας μας ενοχλεί τα ίδια αισθήματα τρέφουν και αυτοί.Επίσης διαβάζουμε συχνά για τα μέτρα που θα πάρει η εκάστοτε κυβέρνηση για τον πόλεμο κατά του παρεμπορίου,είναι εύκολα κατανοητό ότι δεν θα αποφασίσει η κυβέρνησηνα βγουν στους δρόμους οι στρατιώτες πραγματοποιώντας συστράτευση και να αρχίσουν να πυροβολούν με άρματα και όπλα τους δύσμοιρους τους πλανόδιους της Ερμού και του Μοναστηρακίου.
Ωστόσο αυτός που νοσεί όλο και περισσότερο όπως προείπαμε είναι ο προφορικός δημοσιογραφικός λόγος.Το "γιατί" ας το κρίνουν οι ίδιοι σε στιγμές αυτογνωσίας.Εντοπίζοντας όμως όλο και περισσότερο την κακοδιαχείριση της γλώσσας μας από τους φορείς της διάδοσης των πληροφοριών, εκπλήσσομαι δυσάρεστα με τις συνέπειες που ακολουθούν.Διότι το "αποθανατίζω" αντί για "απαθανατίζω",είτε το "κ. Τάδο" αντί για το "κ.Τάδε" ( ο Τάδος, ω κ. Ταδε) δεν έχουν ως επακόλουθο την αυτόματη καρατόμηση του ομιλούντος,βεβαίως.Κρούουν ωστόσο πολύ δυνατά τον κώδωνα του κινδύνου!Ποιός κινδυνεύει??Μα η σκέψη φυσικά!
Σκεπτόμαστε όλοι με λέξεις,δίνοντας ταυτότητα στις νουθεσίες μας με την χρήση της γλώσσας.Φαντάζεστε πόσο κακό, λοιπόν, προκαλεί ένα περιορισμένο και κακοδιατυπωμένο λεξικό στην σκέψη ενός δημοσιογράφου;Πόσες παρανοήσεις πόσες "προκάτ" απόψεις;Και φυσικά πόσα τυποποιημένα μυαλά;
Η κακοδιαχείριση της γλώσσας από τους δημοσιογράφους λοιπόν, δεν αποτελεί πταίσμα όπως για κάθε άλλον επαγγελματία.Συνιστά έγκλημα,γιατί υπάρχει ακροατήριο...Και το ακροατήριο έχει ένα βασικότερο χαρακτηριστικό!Αυτό είναι η μίμηση.
Μιμείται εκείνο που θα του παρουσιάσουμε.Το καλό θα αναχθεί σε καλύτερο από το κοινό.Το κακό όμως θα γίνει χείριστο και θα παρασύρει κάθε ελεύθερη ιδέα στον όλεθρο!!

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ"

   Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο του Μιχάλη Γιακουμάκη με τον τίτλο "ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ" (που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2010 από τις εκδόσεις "Ε2 " ), ένα βιβλίο το οποίο εκ πρώτης όψεως δεν σου γεμίζει το μάτι λόγο της πολύ μικρής έκτασης του (μόλις 95 σελίδες) αλλά και του εξώφυλλου του που είναι σε μορφή κόμικ.
   Διαβάζοντας το ωστόσο αμέσως διαπιστώνεις ότι αυτό το "καχεκτικό" με το εξώφυλλο σε μορφή κόμικ βιβλίο πραγματεύεται πολύ σοβαρά και πολύ διαχρονικά ερωτήματα σχετικά με την τέχνη στο παγκοσμιοποιημένο δυτικό πολιτιστικό στερέωμα και στην ΝΕΟ-ΕΛΛΑΔΑ!Σε παρασύρει σε ένα πεδίο πολύπλοκων  προβληματισμών σχετικά με την τέχνη,τα μεταμοντέρνα στοιχεία που έχουν καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια, την στρέβλωση της πολιτιστικής αισθητικής και καταδικάζει το "ΣΥΣΤΗΜΑ" το οποίο απρόσωπο και αυτοτελές όσο ποτέ οδηγεί στην χειραγώγηση και στην αναγκαστική αποδοχή από τους καλλιτέχνες του μανδύα του "σύγχρονου","πρωτότυπου","πρωτοπόρου","επαναστατικού".
   Όπως εκμυστηρεύεται ο συγγραφέας ξεκίνησε  να γράψει ένα βιβλίο σχετικά με την ζωγραφική στην Νέο-Ελλάδα όταν η δολοφονία του 16χρονου Γρηγορόπουλου στάθηκε αφορμή για να γράψει ένα βιβλίο εκθέτοντας τους προβληματισμούς του για την τέχνη και την κοινωνία  γενικότερα (καθώς  δεν μπορούσε μέσα σε όλο αυτό το κλίμα του δίκαιου  θυμού να γράψει για ζωγραφιές). Άλλωστε είναι γνωστό ότι όταν οι άνθρωποι  αναζητούν με πάθος δρόμους προς την ελευθερία ( όπως έγινε τον συγκεκριμένο Δεκέμβρη ) ευαισθητοποιούνται στην (εκάστοτε) μεγάλη τέχνη της εποχής τους.
  Αρχικά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η τέχνη είναι ισότιμη και ταυτόχρονη με την κοινωνία και δεν πηγάζει από αυτήν, αλλά και οι δυο αποτελούν προϊόν της ανθρώπινης φύσης. Έτσι λοιπόν όπως όταν η κοινωνία νοσεί και διέπεται από κίβδηλα ανελεύθερα καθεστώτα τότε και η τέχνη που θα παράγεται θα είναι με την σειρά της ανελεύθερη και υπό την επιρροή ενός μετριότατου και κακόγουστου αισθητικού φάσματος.Στην κοινωνία λοιπόν της Νέο-ελλαδας  έχουμε αποκοπεί από την δική μας πολιτιστική παράδοση υιοθετώντας μια παγκοσμιοποιημένη με μεγαλομανείς τόνους πολιτιστική αισθητική, όπως για παράδειγμα τη στρέβλωση που υπέστη το, γνήσιο, κοινωνικά ευαίσθητο ρεμπέτικο των περιθωριακών και στην μετάλλαξη του στο γνωστό σκυλάδικο του κάθε λογής νέο-ελληνα!
  Το "ΣΥΣΤΗΜΑ" όλα τα βλέπει με το πρίσμα της εμπορευματοποίησης  διαμορφώνοντας ένα πολιτιστικό "σούπερ μάρκετ" χειραγωγώντας όλων των πνευματικών , αισθητικών ειδών και οικονομικών τάξεων πολίτες και θέτοντας ένα ψευτοδίλημμα ανάμεσα στην τελείως ευτελή πολιτιστική αγορά και στην και καλά υψηλή κοινωνία της τέχνης η οποία όμως στην ουσία είναι τέχνη κατευθυνόμενη από το σύστημα και το marketing και η οποία αναγκάζει τους σύγχρονους καλλιτέχνες να πορευτούν σύμφωνα με τους δικούς της κανόνες προκειμένου να έχουν την απαραίτητη προβολή. Πρόκειται λοιπόν για την ψευτοκουλτούρα της εποχής μας την οποία καταγγέλλει  σκωπτικά το βιβλίο.
  Στη συνέχεια ο συγγραφέας  καλεί όλους τους καλλιτέχνες στις ζοφερές μεταμοντέρνες μέρες μας που κυριαρχεί η υπερβολή να ανταποκριθούν στις διαχρονικές αισθητικές αρχές και αξίες καθώς πρωτοτυπία είναι να αφομοιώσεις προγενέστερες σχολές και να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο και όχι να σοκάρεις με κάτι κιτς και υπερβολικό όπως και στην φύση τίποτα δεν δημιουργείται από το μηδέν!!!
  Στο τέλος του βιβλίου ο συγγραφέας παραθέτει ένα δικό του μανιφέστο προκειμένου να οδηγήσει στον γόνιμο προβληματισμό που επιθυμεί και να υπενθυμίσει ότι η τέχνη δεν είναι ένα ακόμα κοινωνικό φαινόμενο.